Door het ‘ijs’ gezakt

Tijdens één van mijn behandelingen gaf een cliënt aan dat het eigenlijk nog slechter het hem ging dan voordat hij onder behandeling kwam. Voor die tijd was hij wel moe, maar als hij het druk had kon hij op wilskracht wel door.

Na de start van de behandeling was dit veranderd. In eerste instantie was hij naar eigen zeggen helemaal tot stilstand gekomen. Zelfs voor het eerst in jaren had hij zich ziekgemeld. En nu gaat het langzaam wel wat beter maar zit hij nog niet op zijn oude niveau.

Ik heb hem toen proberen uit te leggen wat er was gebeurd aan de hand van een situatie uit mijn jeugd.

Vroeger ging ik zo snel er maar een beetje ijs lag schaatsen. Ik was er zeker geen ster in maar had altijd veel plezier. Ook al had het nog maar licht gevroren, toch ging ik met mijn schaatsen de sloot op. Meestal was het ijs aan de zijkant al wel redelijk dik. Echter in het midden was het een stuk dunner. Maar dat was meestal geen probleem. Wanneer ik namelijk genoeg snelheid maakte kon je ook over het dunnere ijs zonder een nat pak de overkant bereiken. Echter als het ijs echt te dun was ging het mis, maar ook wanneer de snelheid te laag was.

Ditzelfde gold voor mijn cliënt die gedurende lange tijd te veel van zijn lichaam had gevraagd. Deze langdurig te grote inspanning had zijn Qi en Yang uitgeput. Door toch druk op de ketel te houden kon hij een tijdje verder op zijn wilskracht. Dit putte echter wel zijn Nieren verder uit. Dit kun je helaas niet zonder consequenties blijven doen. Deze mensen gaan door tot dat ze erbij neervallen, óf er wordt besloten om rustiger aan te doen. Echter tijdens het tot rust komen kan het zijn dat ze eerst alsnog door het ‘íjs’ zakken.

Op dat moment is het belangrijk om goed uit te leggen dat dit bij het herstelproces hoort. Anders kunnen dit soort patiënten als tegenreactie het dunne ijs weer opgaan en proberen de snelheid op te voeren totdat ze er helemaal doorheen zakken.

Niels