Om 6.00 uur gaat de wekker. Ik heb niet echt lekker geslapen. “Even denken, om welke tijd werd ik wakker? Mm ja, 5.00 uur al, Dikke Darm tijd”. Dat kan wel kloppen want ik heb al een paar dagen last van buikpijn... Die link is gelegd nog voordat ik op sta.

Als ik op mijn werk aankom staat een gestreste collega me met rood hoofd op te wachten. (“rood hoofd, Hitte, schiet het door mijn hoofd”.) Er zijn twee cliënten die vandaag getest worden op corona. Dit betekent dat we in volle bepakking de wijk in moeten en dat betekent nog meer hitte want met die mondkapjes i.c.m. een spatbril slaan de vlammen je pas echt uit.

Ik kom binnen bij een lieve cliënte van 80 jaar. Zij heeft veel last van reumatische pijnen. Vooral haar onderarmen zijn vreselijk gevoelig en ze kan deze nauwelijks nog gebruiken als gevolg van de pijn. Volgens de specialisten is er niets meer aan te doen. Mevrouw heeft een zwak hart en een aneurysma dus een operatie is uitgesloten. Ik denk: “Kon ik Niels of Ki Jan of een andere goede TCM-therapeut maar laten invliegen om dit lijden wat te verlichten”. Ze heeft naast de pijn ook moeite met eten. ‘’Er lijkt iets vast te zitten in mijn keel wat ik niet weg krijg,’’ vertelt ze. Ik denk meteen aan Gan Qi Yu en dan specifiek aan de Plum pit Qi, daar vertelde Niels in de laatste les nog over...

Ik zou zelf nu het liefste meteen wat naaldjes willen zetten maar helaas, dat mag en dat kan ik niet. Ik ben nog geen therapeut en daarnaast heb ik geen behandelrelatie met mijn cliënten maar een zorgrelatie vanuit mijn functie als wijkverpleegkundige (pff frustrerend soms hoor, haha).

De ochtend vliegt voorbij, dat is het voordeel van drukte. Bij bijna iedere client herken ik syndromen of delen van syndromen maar ik kan er niet veel meer mee dan in sommige gevallen mensen wijzen op de mogelijkheden van Chinese geneeskunde. Het is wel duidelijk hoezeer ik al gegrepen ben door mijn Chinese basiskennis, ik krijg die knop niet meer uit.