Afgelopen week liep ik op straat een oud cliënte van me tegen het lijf, een dame van begin 70. We hebben even staan kletsen en we hadden het over hoe ze een aantal jaar geleden gestopt was met mijn behandelingen en welk traject ze vervolgens heeft doorlopen.

Piriformis syndroom.

In eerste instantie kwam ze bij me met een pijnklacht in de onderrug en bil. Ik deed braaf mijn anamnese, stelde een diagnose en ben aan het behandelen gegaan. Precies zoals we leren bij Academie Bo Yi. Niet écht een prettige behandeling zoals je je kunt voorstellen, maar het was wel effectief. Echter verliep het herstel niet snel genoeg en bleek de dame in kwestie zelf telkens erg goed te weten wat er met haar aan de hand zou zijn. Zij twijfelde dan ook niet om mij dit voor elke behandeling duidelijk te maken en mij te vertellen hoe ik haar zou moeten behandelen. 

Nu had ze inmiddels een bevriend professional gesproken, een die haar nu toch écht heeft kunnen vertellen wat er aan de hand is: “Coen, nu weet ik wat het is, ik heb het piriformis syndroom. Ik heb oefeningen met een tennisballetje, wat rekbanden, en ook wat oefeningen die liggend op de grond gedaan kunnen worden.” Ze had het de afgelopen week al direct opgepakt en het deed wonderen. Mijn naaldjes en massages kunnen er niet tegenop en zeer zeker de kosten niet!  Geweldig natuurlijk, als het met u goed gaat, dan ben ik gelukkig.  Daar zijn we uit elkaar gegaan. De eerste keer!

De Herborist

Zo’n 8 weken later kwam ik haar weer tegen (ja, ze woont in de buurt en heeft óók een hond). Het was allemaal weer mis, weer terug bij af. Ze heeft weer veel last en het resultaat van de oefeningen viel tegen. Of ik een plekje voor haar heb? Ja natuurlijk, met alle liefde. De week erop pakken we de draad weer op, ik bekijk vooraf mijn anamnese nog eens goed. Tijdens onze afspraak stel ik nog wat vragen en check ik alles nog eens, maar ik ben overtuigd van de diagnose en mijn gekozen behandelstrategie. Dus we gaan weer aan de slag. Ze vertelt me tijdens de behandeling wat er nog meer allemaal speelt en dat ze eigenlijk nog meer klachten heeft. Er zijn veel mentale klachten, depressieve, licht suïcidale neigingen en gevoelens van diepe eenzaamheid. Nu past dit geheel in de diagnose die ik al had staan, maar dit was nooit eerder ter sprake gekomen. Om sneller en doeltreffender te kunnen zijn, vraag ik haar of ze ervoor openstaat om Chinese kruiden te gaan gebruiken. Dit pakt ze met beide handen aan en niet veel later bezoekt ze een herborist. 

Ik heb haar daarna nog één keer gezien in de praktijk, want: “de kruiden zijn de bom en gaan het voor haar doen.” Hier hebben we weer afscheid genomen. De tweede keer.

De Regressietherapeut

Toen, een maand of 3 later: ik loop wéér met onze hond buiten en voel me wat beslopen…. Zodra ik bij het stoplicht stil sta word ik op mijn schouder getikt. Ja hoor, de dame in kwestie! Hoewel het al goed avond én donker was, en ik lekker met onze harige viervoeter aan het genieten was van de frisse avondlucht, kreeg ik me toch een woordenstroom over me heen. Want die kruiden, die hebben haar volledig uit balans gebracht. Ze voelde zich er alleen maar slechter van, zowel fysiek als mentaal. Zonde van de tijd en het geld, kortom…kwakzalverij! Maar nu, nú had ze toch een bevriend specialist gesproken en die had haar gewezen op een documentaire. Die heeft ze natuurlijk direct bekeken en ze herkende zich in ieder stukje van de hoofdpersoon. Dus dit moest zij ook hebben. Het was duidelijk, ze moest aan trauma’s gaan werken en hiermee zou de klacht wél overgaan. Dit past natuurlijk ook in de diagnose die ik heb gesteld, want het emotionele stuk was al ingepast. Ik ben haar echter op haar fysieke klacht gaan behandelen; één die zeker een uitvloeisel kan zijn van haar mentale trauma’s. Maar goed, ze gaat, zeer moedig, de diepe jeugdtrauma’s recht in de ogen kijken.Ze neemt afscheid van de Chinese geneeskunde!  De derde keer!

Kintsugi

Nu enkele jaren later, loop ik haar dus weer tegen het lijf. Ze kwam terug op dit hele verhaal en de omzwervingen die ze heeft gemaakt. Hoe ze dichter bij zichzelf is gekomen en dat hier de fysieke klacht telkens sturend in is geweest. We hadden een fijn gesprek, maar uiteindelijk vertelde ze me dat die bewuste fysieke klacht nog steeds niet over is. Er zijn veel trauma’s erkend en er zijn veel tranen gelaten, maar die verdomde rug! Of ze toch weer een afspraak bij me mag maken?

Haar mentale Yange trauma’s, welke deels overerfbaar bleken, hadden zich zó in het Yinne lichaam vastgezet, dat er fysieke klachten ontstonden. Iets dat niet zeer zelden gebeurt natuurlijk. Het fijnstoffelijke was zo vastgezet, zo langdurend en doorgegeven, dat het steeds grofstoffelijker werd. Wanneer deze Yange materie aangepakt wordt, wil dat niet zeggen dat het Yinne grofstoffelijke gevolg zich ook vanzelf oplost. Het erkennen en wellicht verwerken van mentale trauma’s geeft niet direct of per se verlichting van fysieke klachten. Zeker niet wanneer deze al heel lang meegedragen worden. Soms generaties lang! Wel kan het natuurlijk zo zijn, dat een behandelmethode beter aanslaat. Een behandeltraject kan dan ook als minder heftig worden ervaren.

Deze lieve dame en ik hebben binnenkort een afspraak en ik heb het vermoeden dat dezelfde diagnose gewoon nog kan worden aangehouden. Wel ben ik erg benieuwd naar haar reactie op de behandelingen. In ons hernieuwde contact oogt ze al heel veel zachter en toegankelijker, veel minder ongeduldig en véél minder ‘hoofd’. Wellicht breken we nu goed en definitief door haar blessure heen en kan alles weer vrijelijk stromen!

Dit hele verhaal deed me denken aan de vorige blog die ik schreef over Kintsugi. Over hoe het leven ons vormt en mijn persoonlijke vraagstukken daarbij;  Hoe diep moeten we blijven graven om het huidige leven gezond, fijn en fit door te brengen? Moeten we al onze littekens proberen weg te poetsen, hoe perfect moet het zijn?  Mogen we enkele van hen koesteren als zijnde vormend en bepalend voor ons karakter? Hoe lang moeten we onze mooie grijze haren verven en hoe jong moeten we al beginnen met cosmetische correcties?

Ik kijk enorm uit naar het moment dat ik haar weer mag gaan behandelen en de gesprekken die we gaan hebben.  Benieuwd of ze me haar mooie gouden littekens gaat tonen, en hoe ik eromheen mag gaan masseren.

Coen